DE THUISKOMST VAN ADAM

Ben Cartwright zat te werken in zijn kantoor toen Little Joe wild enthousiast binnenkwam met de post.

“Pa, er is een brief van Adam”, riep hij al bij de deur.

De rancher stopte met werken en stond op. Hij liep nieuwsgierig naar zijn jongste zoon en keek hem vragend aan. Little Joe gaf hem de envelop waarin Adams brief zat. Ben opende hem en las hem eerst in stilte door.

Little Joe keek ongerust naar zijn vader en vroeg toen:“Slecht nieuws pa?”

“Helemaal geen slecht nieuws jongen. Je broer komt thuis maar niet alleen. Hij komt aanstaande donderdag aan met de postkoets. Hij schrijft dat hij een grote verrassing voor ons bij zich heeft”, antwoordde de rancher.

“Dat zal wel een zeer aparte verrassing zijn, Adam kennende”, reageerde Little Joe lachend. Hij ging weer naar buiten en Ben verder met zijn administratie. Maar van werken kwam niets meer omdat hij steeds aan de brief moest denken. Ben las de brief opnieuw:

Beste pa, Hoss en Joe,

Hier komt eindelijk weer eens een bericht van mij. Nadat ik drie jaar gevaren heb en er veel met mij gebeurd is heb ik het besluit genomen om voorgoed naar de Ponderosa te komen. Maar om het kort te houden wil ik zeggen dat ik niet alleen kom maar ook nog een grote verrassing voor jullie alledrie bij me heb. Ik zeg echter niet wat het is want dan zou het geen verrassing meer zijn.

Ik kom met de postkoets van 14.00 uur aan in Virginia City op donderdag 24 maart aanstaande.

Adam Cartwright.

Op het erf kwam Hoss aanrijden.

“Drie keer raden wie er weer thuiskomt?”, riep Little Joe enthousiast.

“Dat zal niet zo erg moeilijk zijn. Onze grote broer Adam”, zei Hoss kalm.

“Ik laat jou nooit meer raden. Adam komt donderdag thuis met een grote verrassing voor ons”, zei zijn jongere broer.

“Dat werd wel weer eens tijd. Er is nu meer dan genoeg werk te doen dus als hij thuiskomt kan hij meteen zijn handen uit zijn mouwen steken en ze lekker laten wapperen”, zei Hoss plagend terwijl hij van zijn paard afsteeg.

Little Joe lachte ook. Toch vonden ze het allebei erg leuk dat hun oudere broer thuiskwam nadat hij drie jaar eerder weggegaan was om te gaan varen.

Op donderdag 24 maart was iedereen opgewonden en zenuwachtig in huize Cartwright. De oudste Cartwright jongen zou thuiskomen met zijn verrassing. Hop Sing was druk bezig met het maken van Adams favoriete maaltijd en ook een grote cake.

Hoss en Little Joe waren druk bezig om de logeerkamer gereed te maken voor Adams verrassing. Ook al wisten ze niet of wie dat zou zijn.

“Misschien komt Adam wel thuis met een grote gorilla”, grapte Hoss.

“Dan zal hij waarschijnlijk meer eten dan jij”, reageerde Little Joe.

Ze lachten opnieuw.

“Dan houden we een wedstrijd: wie eet het meeste? Ik zal dan waarschijnlijk winnen”, zei Hoss luid lachend.

Om kwart over 1 zei Ben tegen zijn twee jongste zoons:“Ik ga weg om je broer te halen. Jullie gedragen je terwijl ik weg ben.”

“Dat zal gebeuren pa”, zeiden de jongens in harmonie.

Ben pakte de wagen en reed kalm naar Virginia City. De rancher had zijn oudste zoon meer gemist dan hij eigenlijk had verwacht.

De postkoets van 14.00 uur reed bijna Virginia City binnen. Twee van de passagiers waren Adam Cartwright en zijn zoon Mitch van vijftien maanden. 

“Hier heeft papa gewoond voor een groot deel van zijn leven”, vertelde Adam Mitch. 

De jongen keek naar buiten terwijl adam hem vasthield maar het zei hem niet veel.

“Oma ook?”, vroeg Mitch na een poosje.

“Niet lang maar dat zal ik je wel vertellen als we op de ranch zijn”, beloofde zijn vader.

Mitch ging weer zitten en kroop bij zijn vader. De kleine jongen was moe van de lange reis en vocht tegen de slaap. Adam legde zijn linkerarm om hem heen voor bescherming.

Hij dacht:‘Ik ben erg benieuwd of ze mijn laatste brief hebben gekregen. Mitch zal het hopelijk naar zijn zin hebben op de ranch. Als er niemand op ons wacht huur ik een rijtuig om naar de Ponderosa te gaan.’

Eindelijk stopte de postkoets voor de postkoetsmaatschappij. Ben stond al te wachten en keek nieuwsgierig naar de arriverende passagiers. Adam stapte als laatste uit en tilde zijn zoon uit het voertuig. De rancher zag zijn zoon en liep naar hem toe.

“Adam, wat is het fijn om je weer te zien”, zei Ben opgewonden.

Adam zette Mitch op de grond en gaf zijn vader een grote omhelzing.

“Pa, ontmoet uw kleinzoon Mitch Cartwright”, zei Adam terwijl hij zijn zoon weer oppakte.

“Kom hier jongen”, zei Ben een beetje verast en verbaasd.

Ben nam zijn kleinzoon in zijn armen en gaf hem een grote knuffel.

“Opa?”, vroeg Mitch een beetje verlegen.

De rancher knikte en vroeg:“Ik mag aannemen dat dit je grote verrassing is?”

“Inderdaad. Zijn moeder stierf twee maanden geleden door een ongeluk en dat heeft me besloten om met hem thuis te komen”, antwoordde Adam terwijl hij de bagage oppakte.

“Jullie zijn allebei welkom. Ik heb de wagen vlakbij dus we kunnen meteen naar huis gaan”, zei Ben.

Dat is dus wat ze deden. 

De terugreis naar de Ponderosa verliep erg rustig.

“De moeder van Mitch, Mary Watts, en ik ontmoetten elkaar ongeveer twee jaar geleden in Londen. Toen we een paar maanden verkering hadden ontdekte Mary dat ze in verwachting was dus besloten we te trouwen. Op 25 december werd Mitch geboren. Mary stierf omdat ze van de trap af viel en haar nek brak. Pa, ik mis haar zo”, zei Adam met tranen in zijn keel.

Ben stopte en legde een hand op Adams arm.

“Ik weet wat je nu doormaakt maar je hebt tenminste Mitch nog en nu ons ook. Ik ben erg blij dat je weer terug bent”, zei de rancher.

“Alles herinnerde me aan haar dus misschien was het wel goed dat ik terug kwam met de jongen”, reageerde Adam.

“Waar is Mitch geboren”, vroeg Ben toen ze weer reden.

“We waren in Boston toen Mary negatief reisadvies van de dokter kreeg dus we woonden in Boston toen hij geboren werd. Ik heb daar gewerkt als kantoorklerk maar ik miste de vrijheid die ik had als zeeman”, antwoordde zijn zoon.

Hij keek voor zich uit en merkte dat de omgeving van de ranch niet veel veranderd was.

Toen Ben en Adam het erf opreden waren Hoss en Little Joe buiten bezig.

“Daar komt onze grote broer”, zei Hoss lachend tegen zijn jongere broer.

Ze liepen naar de wagen en Little Joe vroeg:“dus je bent ons niet vergeten?”

“Hoe is dat nou in hemelsnaam mogelijk?”, vroeg Adam op zijn beurt.

Hij sprong van de bok af en omarmde zijn beide broers. Ben was ook al van de bok vanaf gekomen en liep met Mitch in zijn armen naar de broers.

“Hoss en Joe, mag ik jullie voorstellen aan je neefje Mitch?”, vroeg Adam na de warme begroeting.

“Is dat je grote verrassing?”, vroeg Little Joe erg verbaasd.

“Ja. Wat had je dan verwacht?”, vroeg Adam ook erg verbaasd.

“We dachten meer van een grote gorilla”, zei Hoss.

“Eén grote aap zoals jij in huis is meer dan genoeg”, was Adams droge reactie.

Iedereen behalve Hoss lachte want hij zei:“Als je thuiskomt met opmerkingen zoals die kun je beter wegblijven!”

Ben zette Mitch op de grond en de jongen liep naar zijn grote oom toe. Hoss pakte hem op en kreeg een kusje van zijn neefje.

“Jij kan het ook niet helpen dat je vader zo’n pestkop is. Ik zal ervoor zorgen dat jij niet zo wordt”, zei Hoss tegen Mitch en daarmee was hun vriendschap gesloten.

Wat Ben, Adam en Little Joe niet wisten was dat Hoss en Mitch een geheim pact hadden gesloten. Ze gingen naar binnen waar Hop Sing ook een warme begroeting kreeg van Adam en Mitch.

De Chinese kok had een grote cake gebakken en sneed het in stukken. Hij had alvast koffie gezet. Mitch keek rond in de grote woonkamer en erg gauw voelden hij en Adam zich thuis op de ranch. Ben, Hoss, Little Joe en hop Sing waren al erg dol op mitch het gevoel was wederzijds. Na de koffie en cake bracht Adam de bagage naar hun kamers en Mitch ging een poosje slapen. Het was alsof Adam altijd al was thuisgebleven.

Tegen etenstijd kwamen Adam en Mitch beneden. Ben, Hoss en Little Joe zagen de kleine jongen direct naar hen toekomen. Mitch klom op de schoot van Ben om zijn aandacht te vragen.

“Heb je lekker geslapen jongen?”, vroeg de rancher.

“Ja, maar het is wel een grote bed”, antwoordde Mitch.

“Dat is waar maar jij bent ook een grote jongen en daarom slaap jij in een groot bed”, zei Ben.

Toen kwam Hop Sing de woonkamer binnen en zei:“Cartwrights aan tafel. Eten klaar.”

Ben tilde Mitch op en droeg hem naar de eetkamer. Aan tafel werd Mitch in de kinderstoel gezet. Toen iedereen zat bleef Mitch naar zijn ooms kijken.

Adam vulde het bord van zijn zoon met eten en zei:“Eet smakelijk.”

“Jij ook papa”, zei de jongen.

Mitch at een poosje door totdat hij zag dat Hoss voor de derde keer opschepte.

“Eet jij altijd zoveel?”, vroeg de jonge Cartwright verbaasd.

“Ja”, zei Hoss.

Toen werd hem de vraag gesteld:“Waarom?”

“Omdat ik van eten hou”, antwoordde Hoss.

De anderen keken elkaar aan omdat ze voelden dat er een scherpe opmerking kwam.

“Oom Hoss, zou je me een plezier willen doen?”, vroeg zijn neefje.

“Jou altijd”, zei hij.

“Laat wat over voor ons”, was het nuchtere antwoord van Mitch.

Iedereen lachte.

“Adam, je moet je zoon niet zoveel voorlezen”, zei Hoss beledigd tegen zijn oudere broer.

“Dan moeten jullie het doen”, reageerde Adam.

“Ik vind dat niet erg”, zei Ben naar zijn kleinzoon kijkend.

Na het eten gingen de Cartwrights terug naar de woonkamer. Adam zat met Mitch op de bank. De jongen keek met verbazing naar de open haard.

“Dat is mooi?”, zei hij wijzend op de open haard.

“Het is mooi maar je moet het niet aanraken want dat doet pijn”, zei Adam.

“Au?”, vroeg Mitch voor de zekerheid

“Ja au”, zei zijn vader.

Langzaamaan viel Mitch in slaap zodat Adam hem oppakte en hem naar boven droeg.

“We zullen nog veel te stellen krijgen met dat jochie, ben ik bang”, zei Little Joe.

“Ja, maar hij ook met ons. Je kan er oprekenen dat we hem veel en vaak zullen plagen”, reageerde Hoss direct.

“Ik hoop dat als Adam hoort dat jullie Mitch plagen jullie dan voor straf op Mitch moeten passen”, zei Ben direct.

“Dat is echt geen straf voor ons want we doen het graag”, reageerde Little Joe terwijl hij naar Hoss knipoogde.

“Wat doen jullie graag?”, vroeg Adam terwijl hij weer naar beneden kwam.

De volgende morgen werd Mitch pas wakker toen het allang licht was. Hij voelde zich toch al niet zo lekker en bleef in bed liggen totdat Adam binnenkwam.

“Morgen lieverd. Lekker geslapen?”, vroeg Adam terwijl hij op bed kwam zitten.

“Ja, maar mijn keel doet pijn”, zei de jongen wat schor. Adam voelde aan de keel van zijn zoon en merkte dat het wat opgezet was.

“Je gaat eerst in bad en daarna heeft Hop Sing heerlijke havermout voor je klaarstaan. Dat kun je zo doorslikken”, zei Adam.

Hij tilde Mitch uit bed en droeg hem naar de badkamer. Het bad was al klaargemaakt zodat hij de jongen direct kon wassen. Tijdens de waspartij bleef Mitch hoesten zodat Adam zich zorgen maakte.

“Je wordt toch niet ziek want we gaan straks naar de koeien en kalfjes die opa heeft rondlopen”, zei de oudste Cartwright jongen.

Mitch haalde zijn schouders op.

Nadat Mitch aangekleed was ging hij met Adam naar beneden. De anderen zaten al aan het ontbijt maar ook zij merkten dat de jongste bewoner van de Ponderosa niet in orde was. Hop Sing zette een kom havermout voor Mitch neer en de jongen begon langzaam te eten.

“Als hij koortsig wordt ga ik met hem terug naar huis”, zei Adam na een lange stilte.

“Dan kan jij eventueel weer de boekhouding bij houden. Ik weet dat jij daar graag je vrije tijd mee doorbrengt”, zei Ben plagend.

Adam knikte glimlachend en reageerde met de opmerking:“Ik zal voor uw verjaardag een cursus boekhoudkunde kopen zodat u die kan volgen.”

Iedereen lachte omdat ze wisten dat Ben een hekel had om de boeken bij te houden en dat Adam dat enorm leuk vond om te doen. Daarom deed Adam het altijd.

Mitch keek zijn ogen uit toen ze naar de kudde reden.

“Papa, wat mooi is het hier zeg”, zei de jongen.

“Je zal nog veel meer moois tegenkomen als we straks bij de kudde zijn”, was Adams antwoord.

Hij keek naar zijn zoon die voor hem op Sport zat. Hij hoopte dat Mitch net zo gelukkig zou worden op de ranch als hij was met zijn vader en broers.

Tijdens het veedrijven bleef Mitch bij Ben. Althans dat had de jongen aan zijn vader beloofd. Maar toen de rancher even niet oplette was Mitch aan het wandelen geslagen.

Toevallig was Adam bij zijn vader om een paar kalveren af te leveren toen hij eerst om zich heen keek en toen verbaasd en ongerust vroeg:“Pa, waar is Mitch?”

Ben keek ook om zich heen en antwoordde:“Hij was hier net nog. Hij kan niet ver zijn.”

“Dat kan hij wel. Mitch is watervlug. Ik ga hem zoeken”, reageerde Adam.

Hij keerde Sport en reed weg. Even later had hij Mitch gevonden. Hij sprong van Sport en rende naar de jongen. Sport hinnikte en Mitch schrok er zo van dat hij viel en uitgleed. Hij kwam in het water terecht. Adam kwam hem zonder nadenken achterna en redde zijn zoon van een wisse dood.

Op de kant hield Adam Mitch vast en zei:“Beloof me dat je nooit meer zomaar wegloopt. Papa houdt heel veel van jou en kan je niet meer missen.”

De jongen knikte en hoestte erg. Ook keek hij wat wazig uit zijn ogen. Adam legde zijn hand op het voorhoofd van Mitch en merkte dat hij wat warm aanvoelde.

“Ik ga jou naar huis brengen”, zei Adam vaderlijk.

Hij stond op en droeg zijn zoon naar Sport. Intussen had hij Mitch in zijn jas gewikkeld. Ze stegen op en reden terug naar Ben.

“Pa, kan iemand Paul Martin naar het ranchhuis sturen want dit jochie viel in het water en nu is hij wat koortsig. Ik blijf bij hem zolang hij ziek is”, zei Adam.

“Ik ga wel”, zei Little Joe direct. De broers reden meteen weg.

Thuisgekomen droogde Adam Mitch meteen af en deed hij hem in bad. Mitch bleef hoesten zodat zijn vader hem naar bed bracht.

“Pap, mag ik in jouw bed?”, vroeg Mitch schor.

“Natuurlijk mag jij bij mij in mijn bed liggen zolang je ziek bent. Ik blijf bij je”, zei Adam. Hij legde Mitch in zijn bed en bleef bij hem zitten.

Mitch keek de slaapkamer rond en zei:“Wel veel boeken hier.”

“Je ooms noemen mijn kamer ook wel de bibliotheek”, zei Adam.

“Wat is een biblio…?”, vroeg Mitch.

“Dat is een gebouw met heel veel boeken om te lezen”, legde zijn vader uit.

“Ik kan niet lezen”, zei Mitch.

“Nog niet maar dat leer je wel”, was Adams antwoord.

Na enige tijd hoorde hij voetstappen op de trap. Adam ging kijken en zag Dr. Paul Martin en Little Joe komen.

“Paul, de patiënt ligt in mijn bed”, zei Adam direct.

“Welkom terug Adam. Ik hoorde van Joe dat je gisteren weer thuis was gekomen met je zoon Mitch”, zei de geneesheer.

“Ja. Hij viel in het water bij de kudde. Nu is hij erg koortsig en schor. Ook hoest hij veel”, vertelde Adam terwijl ze naar zijn slaapkamer liepen.

Paul onderzocht Mitch en zei tegen de broers:“Mitch heeft keelontsteking. Hou hem in bed en laat hem veel drinken. Ik kom morgen weer even langs.”

Little Joe liet de dokter uit terwijl zijn broer bij Mitch bleef. Langzaam viel de jongen in slaap. Adam dekte hem toe en bleef bij zijn ziekbed waken.

Little Joe kwam naar de slaapkamer en vroeg fluisterend:“Slaapt hij?”

Adam knikte en verliet de slaapkamer om op de gang te kunnen praten.

“Ik blijf thuis om voor hem te zorgen. Hij is ziek en dit is een vreemde omgeving voor Mitch. Hij heeft mij nu het hardst nodig”, zei Adam.

“Goed. Ik ga naar de anderen en vertel wat er met Mitch is en dat jij thuis bent”, antwoordde Little Joe. Hij ging weg en Adam terug naar Mitch. Deze was nog steeds in dromenland.

Bij de kudde vroeg Ben direct aan zijn jongste zoon:“Hoe is het met Mitch?”

“Hij heeft een keelontsteking en Adam blijft thuis om voor hem te zorgen. Doc komt morgen weer kijken bij het jochie”, antwoordde Little Joe. Ben zuchtte diep en stond voor een dilemma. Men had hem hard nodig bij het brandmerken maar Adam ook.

Uiteindelijk zei Ben:“Ik ga naar huis. Mijn kleinzoon is belangrijker dan de kudde.”

Hoss en Little Joe begrepen het. Ben pakte zijn paard en ging naar huis terug.

Adam maakte de lunch klaar voor zichzelf toen hij door het keukenraam zijn vader zag komen.

Verbaasd liep hij naar buiten en stelde hij de vraag:“Pa, wat komt u hier doen?”

“Mijn kleinzoon is ernstig ziek en daarom kom ik naar huis”, zei Ben terwijl hij afsteeg. “Mitch slaapt nu dus ik dacht tijd om te lunchen”, zei Adam.

“Ik eet met je mee”, was Bens antwoord.

Na het eten gingen de twee mannen naar Mitch die net wakker was geworden.

“Opa”, zei de jongen schor.

Hij ging zitten maar Adam zei:“Mitch, ga liggen.”

Mitch deed het meteen maar wel met tegenzin. Ben kwam op bed zitten en aaide zijn kleinzoon over zijn bol.

“Je moet snel weer beter worden want ik wil wel erg veel tijd met jou doorbrengen”, zei de rancher.

Mitch viel weer in slaap zodat hij alleen gelaten werd.

In de werkkamer zei Adam:“Nu ik weer thuis ben zal ik me maar weer bezig gaan houden met de boekhouding. Aangezien dat uw hobby niet is.”

“Je maakt jezelf weer erg populair met je scherpe opmerkingen. Ik hoop dat Mitch ze later ook niet gaat maken”, zei Ben grinnikend.

“Hij lijkt erg veel op mij dus dat zal wel”, reageerde zijn zoon.

Adam nam plaats achter het bureau en ging aan het werk. Aangezien jullie het wel redden samen ga ik weer terug naar de kudde”, zei Ben.

“Dag pa”, zei Adam grijnzend.

In de volgende dagen sliep Mitch erg veel en kon Adam op zijn gemak de boeken doornemen en bijwerken. Na twee weken was de koorts weg en liet Adam zijn zoon beneden op de bank liggen. Hierdoor herstelde Mitch nog sneller. Nu hij geen keelpijn meer had begon Mitch steeds meer te praten.

Na zijn ziekte kwam Mitch weer buiten. Omdat het heerlijk weer was besloot Adam de rest van de administratie buiten te doen zodat hij dan meteen zijn zeer ondernemende zoon in de gaten kon houden. Op een gegeven moment kwam Mitch naar zijn vader toe en ging hij ook aan tafel zitten. Adam keek naar de jongen maar zei niets.

“Wat ben je aan het doen?”, vroeg Mitch na een poosje.

“Ik schrijf de geldzaken in de boeken”, zei Adam.

“Waarom?”, was de volgende vraag.

“Omdat opa dan precies kan zien hoeveel geld wij uitgeven en krijgen”, zei Adam.

Hij zag dat Mitch het niet begreep en legde uit:“Als jij straks nieuw kleren nodig hebt moet ik het bedrag ervan in dit boek zetten voor controle.”

“Kan opa dat dan niet zelf doen?”, vroeg Mitch.

Zijn vader glimlachte en antwoordde:“Ja wel, maar hij vindt het niet leuk.”

“En jij wel? Ik heb maar een rare vader”, reageerde Mitch luchtig.

Adam trok hem naar zich toe en zei:“Als ik raar ben dan ben jij nog raarder omdat jij mijn zoon bent.”

“Nietes”, zei Mitch.

Adam begon zijn zoon te kietelen waardoor de jongen luid begon te lachen.

“Papa, ophouden!”, gilde Mitch na een tijdje.

“Ik zal ophouden als jij braaf gaat spelen”, zei Adam.

Mitch ging weer spelen en Adam werken.

Nadat alle administratie bijgewerkt was zei Adam:“Mitch, ik ruim de boeken op en dan gaan we naar opa toe.”

De jongen volgde hem en vroeg:“Weet je waarom we naar opa gaan?”

“Nou?”, wilde Adam weten.

“Omdat opa niet naar ons toekomt”, antwoordde de jongen luchtig.

“Wou je nog mee?”, vroeg Adam. Mitch knikte met lachende ogen.

“Dan moet je dat tegen mij niet meer zeggen”, zei Adam plagend.

Hij droeg de boeken naar binnen en ruimde ze op. Hierna pakte Adam een tas met wat koekjes en broodjes en flesjes met drinken voor zijn zoon.

Toen vader en zoon Cartwright bij de kudde arriveerden hield men net een lunchpauze. “Mitch, we komen precies op tijd”, zei Adam.

Hij stopte de vos en steeg af. Hierna tilde hij Mitch van hem af. Ben kwam naar ze toe en nam Mitch over van zijn oudste zoon.

“Ben je weer helemaal beter?”, vroeg de rancher.

De jongen knikte en werd weer neergezet. Samen liepen ze naar de anderen, gevolgd door Adam.

Ben gaf zijn zoon een kop koffie en zei:“We zitten op schema. Maar je hulp is welkom.”

“Alle administratie is weer bijgewerkt. Mitch is ook helemaal genezen. Hij praat vijf kwartier in een uur zonder te stoppen”, antwoordde Adam.

Ze keken allebei naar Mitch die zich kostelijk vermaakte met Hoss en Little Joe.

Na de lunchpauze zei Adam:“Mitch, je moet nu echt bij opa blijven.”

“Goed papa”, zei de jonge Cartwright.

Mitch bleef nu wel bij Ben en speelde bij de voorraadwagen. Hierdoor kon Adam nog beter meehelpen met het brandmerken waardor het karwei snel geklaard was.

THE END

RETURN TO LIBRARY