DE TERUGKEER VAN MISS JONES

 

Omdat ze gehoord hadden dat er een nieuwe lerares was gekomen in Virginia City besloten Adam Cartwright en Dan en Laura Walker hun zoons Mitch en Matthew naar school te laten gaan.

 

Zoals elke schooldag bracht Adam Mitch naar school. Ze kwamen aan op het plein. Adam stopte het rijtuig en keek zijn zoon aan.

“Je weet het: geen gedonder en gedraag je”, zei Adam ernstig.

“Ja pa. Betekent dat ook dat ik beleefd moet zijn tegen de juffrouw?”, vroeg Mitch.

“Zeker tegen haar. Ik zie je na schooltijd”, antwoordde zijn vader.

Mitch pakte zijn lunchpakket en boeken en klom uit het rijtuig. Hij liep naar het schoolgebouw waar de andere kinderen al waren. Adam keerde het rijtuig en ging terug naar huis.

“Deze juffrouw zal mij bestempelen als haar lieveling”, zei Jason Harris.

“Waarom?”, vroeg Mitch verbaasd.

“Omdat ik altijd het lievelingetje van de juf ben”, antwoordde Jason.

Toen kwam de juffrouw naar buiten. Ze luidde de schoolbel.

“Naar binnen kinderen”, zei ze.

De kinderen gingen naar binnen en op hun plaats zitten.

“Waar moet ik zitten?”, vroeg Mitch.

“Weet je dat niet?”, vroeg Abigail verbaasd.

“Nee, ik kreeg vanaf de zomer thuis les van mijn vader”, antwoordde de jongen.

“Ga maar van voren zitten”, zei de lerares.

Mitch ging op zijn plaats zitten.

“Ik zal mijzelf aan jullie voorstellen. Ik ben Abigail Jones en jullie onderwijzeres. Men heeft mij benaderd om aan jullie de lessen door te geven”, zei Abigail.

“Maar dan bent u twee personen. Als u de lessen aan ons doorgeeft, aan wie moeten wij ze dan doorgeven?”, vroeg Mitch droog.

Alle kinderen behalve Jason lachten maar ook Abigail kon er niet om lachen. Ze sloeg dan ook met de aanwijsstok op haar bureau.

“Stilte!”, zei ze streng.

Het was ineens doodstil. Ze wendde haar blik tot Mitch.

“Hoe heet jij?”, vroeg ze.

“Voluit is het Mitchell Jonathan Cartwright maar iedereen noemt me Mitch Cartwright behalve oom Hoss. Hij noemt me Mitchy”, vertelde Mitch zonder blikken of blozen.

Abigail vroeg:“Als Hoss Cartwright jouw oom is, wie is dan je vader?”

“Adam”, was het antwoord.

De lerares dacht dat ze een rolberoerte kreeg toen ze de naam “Adam” hoorde. Ze werd zo rood als de bekende tomaat en rende de klas uit voor wat frisse lucht. Op de veranda haalde ze een paar keer diep adem. ‘Als dat joch echt Adams zoon is heeft Adam natuurlijk ook een vrouw en ben ik niet meer beschikbaar voor hem. Ik zal laten zien dat ik een echte dame ben. Maar nu kan ik door Mitch weer in contact komen met Adam’, dacht Abigail. Ze herstelde zich en ging terug naar binnen.

“Mitch, jij blijft na”, zei Abigail. 

“Waarom moet ik nablijven? Ik heb toch nog niets gedaan?”, vroeg de jonge Cartwright.

“Daarom moet jij nablijven. Ik zal eens hartig met je vader praten over jou”, antwoordde Abigail.

“U mag ook wel zoet praten tegen hem”, zei Mitch.

De lerares keek hem niet begrijpend aan.

“U wil hartig tegen mijn vader praten maar het mag ook wel zoet zijn”, legde de jonge Cartwright uit.

Hij was erg melig en dat werd met de minuut erger. Abigail had schoon genoeg van hem en nam maatregelen.

“Jij doet nu alleen nog maar je mond open als ik je iets vraag. Verder wil ik je alleen maar zien werken en niet meer horen. Begrepen?”, vroeg ze.

“Ja miss Jones”, antwoordde Mitch braaf.

Ze keek nog even naar hem en begon toen met de lessen.

 

Hoe vreemd het ook klonk, Mitch gedroeg zich opvallend braaf gedurende de schooldag. Abigail kon de jonge Cartwright geen enkel moment betrappen op nietsdoen. Mitch begon zich af te vragen waarom de lerares zo geïnteresseerd was in Adam. Hij besloot dit dan ook in de lunchpauze te gaan bespreken met Matthew Walker, zijn beste vriendje.

 

“Miss Abigail wil zo graag mijn vader spreken dat ik me zorgen maak. Zou jij weten waarom ze dat wil?”, vroeg Mitch.

“Weet ik veel. Misschien hebben ze vroeger wel iets met elkaar gehad”, antwoordde Matthew.

De koude rillingen liepen over de rug van Mitch.

“Adam Cartwright en Miss Abigail? Ik moet er niet aan denken. Papa is een gewone boerenjongen en zij een stadsmens. Dat kan nooit goed gaan. Vooral niet met die twee ooms van mij”, reageerde de jonge Cartwright.

“Volgens mij is het ook niet de ideaalste combinatie ter wereld”, zei Matthew.

“Geen enkele Cartwright zou met haar kunnen trouwen. Als mijn vader met haar trouwt dan wordt zij mijn stiefmoeder. Wat een nachtmerrie”, zei Mitch.

 

De hele middag was het rustig in de klas. Naarmate het einde van de schooldag in zicht kwam hoe nerveuzer Abigail werd.

“Kinderen, ik zie jullie morgen fris en wakker. Tot morgen. Mitch, jij blijft hier”, zei ze om vier uur.

De kinderen stonden op en renden naar buiten. Mitch ruimde zijn boeken op en keek toen de lerares aan.

“Ik heb gewoon moeite met lezen en schrijven. Papa zegt dat ik alle cijfers en letters omdraai. Maar hij maakt er geen probleem van en opa ook niet”, zei Mitch uit zichzelf.

“Ik heb dat gemerkt bij jou. Misschien is het daarom wel goed als ik je vader daarover informeer. Je bent verder wel bijdehand”, antwoordde Abigail.

“Papa zegt dat ik soms te bijdehand ben”, merkte de jongen op.

“Dat heb ik helaas ook gemerkt”, verzuchtte de lerares.

“Maar papa is wel stapelgek op mij”, reageerde Mitch.

De lerares zweeg. ‘Waarom moet hij nou altijd het laatste woord hebben? Dat zal de jongen wel geërfd hebben van zijn moeder want mijn Adam is zo niet’, dacht ze.

 

Op de Ponderosa keek Adam op de klok en zag dat het tijd was om de jongste Cartwright op te halen van school. Hij ging naar buiten en pakte het rijtuig. Na een poosje bereikte hij de school. Het plein was al verlaten zodat Adam zich zorgen begon te maken. Hij stopte het rijtuig voor de deur en stapte eruit. Opgewekt betrad hij het schoolgebouw. Toen hij de klas binnenkwam wist Adam niet wat hij zag.

“Kid, wat heb je nu weer uitgespookt? Je weet wat ik vanmorgen had gezegd?”, vroeg Adam streng.

“Ja, papa. Je zei: Je weet het: geen gedonder en gedraag je. Dat zei je letterlijk”, antwoordde Mitch lachend.

Abigail keek zeer geschokt naar de Cartwrights maar vooral naar Mitch. Adam wist uit schaamte niet waar hij kijken moest. Ook al was het omdat hij de reputatie van Abigail maar al te goed kende.

“Eh Mitchell, wacht jij maar buiten op je vader”, zei ze nerveus.

De jongen pakte zijn spullen bijeen en ging naar buiten. Abigail frutselde zenuwachtig aan haar jurk en durfde Adam nauwelijks aan te kijken.

“Ik wist niet eens dat je getrouwd was en al een kind had”, begon ze na een poosje zwijgen.

“Ik heb drie jaar gevaren en in Engeland een vrouw ontmoet met wie ik trouwde en we kregen samen Mitch. Toen ze was gestorven keerden we in 1864 terug naar de ranch”, legde Adam uit.

“Op die manier dus”, zei ze alleen maar. ‘Als hij een weduwnaar is ben ik dus toch nog beschikbaar’ , ging er door haar gedachten.

“Waarom moest Mitch eigenlijk nablijven? Hij heeft toch niets ergs gedaan? Hij haalt wel eens kattekwaad uit maar zo erg als Little Joe was, zo erg is mijn zoon niet”, zei Adam.

“Mitch is erg braaf geweest maar  toen hij vanmorgen zei dat jij zijn vader bent wilde ik dat zeker weten. Vandaar dat ik hem liet nablijven. Maar ik heb wel ontdekt dat hij alle cijfers en letters omdraait en nauwelijks kan lezen en schrijven. Misschien is het wel goed als ik hem bijles daarin geef op de ranch. Wat vind jij ervan?”, vroeg ze.

“Misschien wel. Maar ik help hem al met zijn huiswerk en als ik weg ben helpt mijn pa hem ermee. Bovendien wil ik het eerst met Mitch zelf bespreken”, antwoordde Adam.

Hij keek naar buiten en zag dat het al aardig donker aan het worden was.

“Ik ga naar huis met Mitch voordat mijn jongere broer alles opgegeten heeft”, zei Adam.

Hij knikte vriendelijk naar de lerares en verliet het schoolgebouw. Abigail keek hem na met een verliefde blik in haar ogen.

 

Onderweg naar de ranch begon Adam voorzichtig over het voorstel van Abigail.

“Bijles? Van miss Abigail? Nooit van mijn leven”, riep Mitch verontwaardigd uit.

“Waarom niet? Je hebt het hard nodig en Miss Jones wil het dolgraag doen”, antwoordde Adam.

“Volgens mij is ze stapelverliefd op jou”, reageerde de jonge Cartwright.

Adam keek zijn zoon vragend en verbaasd aan.

“Hoe bedoel je?”, vroeg hij.

“Toen ik vertelde dat jij mijn vader bent werd ze vuurrood en rende ze naar buiten voor frisse lucht. Ik weet natuurlijk niet wat er vroeger tussen jullie tweeën gebeurd is maar het zal wel iets bijzonders zijn”, legde Mitch lachend uit.

Adam wist niet wat hij moest zeggen of waar hij kijken moest. Gelukkig kwam het ranchhuis in zicht en Cody ook. De herder lag op de veranda te waken zoals elke dag.

 

“De nieuwe lerares is anders dan de vorige leraressen. Deze wil me bijles geven na schooltijd. Hier op de ranch”, vertelde Mitch tijdens het avondeten.

“Wie is dan je nieuwe lerares?”, vroeg Ben.

“Miss Abigail Jones”, zei Mitch zonder schroom.

“ABIGAIL JONES????”, vroeg de rancher verbaasd.

Hoss en Little Joe lagen op de grond van het lachen. Adam voelde dat er heel wat opmerkingen in de lucht hingen om kenbaar gemaakt te worden.

“Ja”, antwoordde Mitch onschuldig.

“Is ze nog steeds blond?”, vroeg Little Joe lachend.

Mitch knikte en keek zijn oom vragend aan.

“Ik bezorgde haar vroeger altijd grijze haren”, antwoordde Little Joe.

“Dan heeft ze die grijze haren zeker laten blonderen”, stelde Hoss voor.

Iedereen lachte.

“Ze heeft ontdekt dat Mitch alle cijfers en letters omdraait en daarom wil ze hem hier op de ranch bijles geven. Maar deze jongeman heeft er geen zin in”, zei Adam serieus.

“Mitch, waarom niet?”, vroeg Ben ernstig.

“Ik ben bang dat de andere kinderen en dan vooral Jason Harris mij gaan pesten als het lievelingetje van de juf”, legde de jongen uit.

“Dan zeg je maar gewoon dat ze een vriendin van de familie is”, antwoordde Ben.

“Goed dan”, zei Mitch zuchtend.

Na een poosje vroeg de jongen:“Oom Joe, als jij Miss Abigail grijze haren hebt bezorgd, dan ben jij zeker ook verantwoordelijk voor de grijze haren van opa?”

Ben, Adam en Hoss  lachten maar Little Joe niet.

“Helemaal niet. Jij begint net zo sarcastisch te worden als je vader”, gromde Little Joe beledigd.

Adam gaf zijn zoon een knipoog maar zei niets.

 

De volgende morgen bracht Adam Mitch wat vroeger naar school dan normaal. Hij wilde graag met de lerares praten voordat de lessen begonnen.

“Papa, beloof me 1 ding”, zei Mitch opeens.

“Wat moet ik jou beloven?”, vroeg Adam.

“Dat je haar niet ter huwelijk vraagt. Of als zij jou vraagt om het haar te trouwen dat je dan nee zegt”, antwoordde Mitch ongerust.

“Ik ben helemaal niet van plan om met haar te trouwen of wat dan ook. Ik ben zo ook gelukkig met jou. Ik hield heel veel van je moeder en niemand kan ooit haar plaats innemen”, zei Adam.

Mitch zuchtte van opluchting.

 

Op het schoolplein waren er genoeg kinderen om mee te spelen zodat Adam rustig kon praten met de lerares.

“Ik heb het met Mitch over de bijlessen gehad en na wat weigering eerst besloot de jongen ermee in te stemmen. Hij is wel bang dat de kinderen hem gaan pesten als het lievelingetje van de juffrouw”, zei Adam.

Abigail bloosde.

“Dat zal ik natuurlijk proberen te voorkomen. Daar kun je op rekenen. Ik begin met de lessen vanmiddag na schooltijd. Ik kom met mijn rijtuig en neem dan gelijk de jonge Mitch mee”, zei Abigail.

Adam knikte alleen maar en verliet het schoolgebouw.

Abigail zag toen dat het tijd was om de kinderen naar binnen te roepen. Maar omdat zij een dame van de gevestigde orde was zoals ze zichzelf noemde, deed ze dat natuurlijk met de schoolbel. Op het moment dat ze de bel wilde luiden vloog er een bal door de lucht die zijn eindpunt vond op het hoofd van Abigail. Ze slaakte een gil waarna ze flauw viel. Adam zag haar vallen en rende naar haar toe om haar op te vangen. Hij legde haar op de veranda neer en richtte zich toen tot de kinderen.

“Goed, wie gooide die bal? Jij Mitch?”, vroeg hij streng.

“Nee, dat deed Jason”, antwoordde zijn zoon.

“Miss Abigail had wel dodelijk geraakt kunnen zijn. Jullie gaan naar binnen en lezen wat voor jezelf”, zei Adam.

De kinderen gingen stilletjes naar binnen.

“Ab, missy Ab, wakker worden. Het is tijd om op te staan”, zei Adam plagend terwijl hij de lerares zachtjes op haar wangen sloeg om haar bij te laten komen.

Dit had effect want ze keek in de lichtbruine ogen van Adam. ‘Zo wil ik wel iedere morgen wakker worden’ , dacht ze.

“Oh Adam. Wat is er gebeurd?”, vroeg de lerares zachtjes.

“Jason Harris gooide een bal naar je hoofd. Ik ving je op”, zei Adam.

Hij hielp haar overeind en keek haar onderzoekend aan.

“Het gaat wel weer. Hoe kan ik je bedanken?”, vroeg Abigail hopend op een etentje of nog meer: een romantisch aanzoek van Adam.

Adam glimlachte verlegen en zei:“Als jij mijn zoon met zijn bijlessen wil helpen ben ik al meer dan tevreden.”

Abigail kuchte en zei:“Dat zal gebeuren.”

Ze ging naar binnen en Adam naar huis.

 

“Kinderen, ik wil niet meer dat jullie zo dicht bij het schoolgebouw spelen. Het schoolplein is groot genoeg dus als jullie het honkbalspel willen uitvoeren aan het andere kant van het plein, dan heb ik daar vrede mee. Jason, heb jij die bal naar mijn hoofd gegooid?”, vroeg ze.

“Ja Miss Jones. Het was niet per ongeluk gegaan maar Mitch had me uitgedaagd. Hij zei dat ik het niet durfde”, zei Jason.

“Liegbeest dat je bent. Ik heb dat helemaal niet gezegd”, reageerde Mitch direct.

“Dat deed je wel. En alleen omdat jij het lievelingetje van Miss Jones bent”, snauwde Jason.

“Ik heb helemaal geen lievelingetjes onder mijn leerlingen. Het is louter toeval dat ik op zeer goede voet sta met de familie van Mitch. Jason, jij gaat tot de lunchpauze in de hoek staan vanwege die bal en het vals beschuldigen van een onschuldige jongen”, zei Abigail.

Jason stond op en ging boos in de hoek staan. Abigail ging zitten en begon met de lessen. Omdat ze wist dat Mitch veel begeleiding nodig had liet ze de klas zoveel mogelijk zelfstandig werken zodat ze Mitch meer aandacht kon geven.

 

Op de Ponderosa zei Adam tijdens de lunch:“Vanavond komt Ab hier eten. Ze brengt Mitch thuis en geeft hem dan bijlessen. Ze kreeg een bal tegen haar hoofd vanmorgen en ik ving haar op. Door deze heldendaad is ze natúúrlijk helemaal smoorverliefd op mij geworden.”

“Adam, bedoel je met Ab Miss Abigail Jones?”, vroeg Ben voorzichtig.

“Ja”, antwoordde zijn oudste zoon.

Hoss en Little Joe lagen op de grond van het lachen.

“Laat haar maar niet horen dat je haar Ab noemt want dan is de liefde meteen over”, reageerde Little Joe spottend.

“Little Joe, eens in de duizend jaar heb je een goed idee. Als we haar zo aanspreken doet ze hopelijk normaal tegen mij”, zei Adam langzaam.

 

Na schooltijd zei Abigail:“Mitch, ik heb je vader beloofd om jou thuis te brengen en dan kan ik je meteen bijles geven.”

“Goed”, zei de jongen alleen maar.

Hij wist dat ze smoorverliefd was op Adam maar ook dat hij niet met haar wilde trouwen. Daarom moest de jonge Cartwright zijn vader een handje helpen.

 

Toen Abigail en Mitch het erf opreden stonden Adam en Cody hen al op te wachten.

Adam liep naar het rijtuig toe en keek de lerares lachend aan.

“Welkom op de Ponderosa Missy Ab”, zei hij.

“Bedankt voor de ontvangst Adam maar ik heet Miss Abigail en zeker niet Missy Ab”, verbeterde ze haar verliefde onderwerp.

“Het spijt me. Ik zal er aan proberen te denken”, zei Adam met een knipoog naar zijn zoon die alles meteen doorhad.

Mitch steeg van zijn pony af en Abigail kwam uit het rijtuig. Ze gingen het ranchhuis binnen waar Ben hen begroette.

“Hallo knul, Miss Abigail”, zei de rancher.

“Bedankt Mr Cartwright. Ik had eigenlijk van uw oudste zoon verwacht dat hij wel wat betere manieren had geleerd van een heer als u. Zoals hij mij daarnet op het erf begroette. Hij had het lef om mij met missy Ab aan te spreken”, zei Abigail een beetje beledigd.

“Het spijt me namens Adam. U moet hem maar vergeven. Hij is ook nog jong en soms laat hij zich meeslepen door zijn jongere broers”, verontschuldigde de rancher zich namens Adam.

“Ik vergeef het hem. Gelukkig is deze jongen nog niet zo erg. Zullen we beginnen met de lessen?”, vroeg de lerares aan Mitch.

“Dat zullen we zeker doen Miss Ab”, zei Mitch droog.

Abigail zei niets maar wist wel dat ze niet in een huis, tuin en keuken huishouden was terechtgekomen. Ben zorgde ervoor dat hij buiten was want hij kon zijn lachen bijna niet inhouden. 

 

Abigail ging op de bank zitten. Mitch ging zoals gewoonlijk bij de open haard zitten om zijn huiswerk op het salontafeltje te maken.

“Mitch, schrijf het alfabet op”, zei de lerares.

Mitch pakte zijn potlood en schrift. Omdat hij zijn linkerarm over zijn schrift had tijdens het schrijven kon Abigail niet zien wat hij schreef.

“Klaar”, zei de jongen na een poosje.

Hij gaf het schrift aan Abigail. Afwachtend keek Mitch haar aan. Abigail bekeek het en keek toen haar leerling vragend aan.

“Mitchell Jonathan Cartwright! Wat heb je nu gedaan?”, vroeg ze gillend.

De volwassen Cartwrights vlogen naar binnen.

“Wat is er?”, vroeg Adam ongerust.

“Mitch moest van mij het alfabet opschrijven”, zei Abigail.

“Dat deed ik”, zei Mitch.

“Ik bedoelde alle letters van het alfabet, niet het woord”, legde Abigail uit.

De Cartwrights kwamen niet meer bij van het lachen.

“Dan had u dat moeten zeggen”, zei Mitch nog wat nalachend.

“Ik stop ermee. Mitch, ik zie jou morgen op school”, zei Abigail.

Ze stond op, pakte haar spullen bij elkaar en ging naar buiten.

 

Bij haar rijtuig bedacht ze zich toch. Ze liep terug naar de voordeur en klopte aan. Adam deed open en keek de lerares lachend aan.

“Adam, kunnen we even onder vier ogen praten?”, vroeg ze.

Adam knikte. Ze gingen bij de kraal staan.

“Je weet niet hoeveel moeite het me kost om je zoon in de ogen te kijken. Hij lijkt zo veel op jou dat het niet moeilijk is om te  zien dat hij echt je kind is. Ik ben bereid om het opnieuw te proberen met de bijlessen voor Mitch. En dan kunnen wij met onze relatie ook verder gaan”, zei Abigail.

“Dat Mitch echt een kind van mij is weet ik omdat ik hem verwekt heb en ook was ik bij zijn geboorte aanwezig. Maar over die bijlessen gesproken: hij krijgt hier genoeg hulp van ons. Dus ik zie je morgen bij de school wel als ik hem aflever en kom halen. Welterusten missy Ab”, zei Adam.

Hij floot naar Cody om hem uit te laten wat de hond meteen begreep. Abigail keek hem verontwaardigd aan maar zei niets. Er zat voor haar niets anders op dan maar naar huis te gaan.

 

 

 

THE END

 

 

RETURN TO LIBRARY