HET FAMILIEBEZOEK

Op een middag was Mitch Cartwright met zijn vriendje Chipper Franklin aan het overgooien toen ze een rijtuig zagen komen. Chipper gooide de bal naar zijn vriendje die hem net op tijd ving. Mitch gooide hem terug, vlak langs het hoofd van de oudste vrouw die daar hevig van schrok. De paarden stopten meteen.

“Wil jij zoiets nooit meer doen jongeman?”, vroeg ze streng.

“Het zal nooit meer gebeuren Het spijt me. Kan ik u helpen Mrs…….?”, vroeg Mitch.

“Cartwright, Patricia Cartwright. Weet jij waar ik mijn zwager Ben Cartwright kan vinden?”, vroeg Patricia.

De jongen reageerde droog met:“In zijn vel. Waar anders? Hij is binnen.”

Hij wees op het ranchhuis.

“Hoe heet jij in vredesnaam?”, vroeg ze.

“Mitch Cartwright, de kleinzoon van uw zwager. Dat is mijn beste vriendje Chipper Franklin”, antwoordde de jongste Cartwright telg.

Patricia en haar dochter Peggy stapten uit het rijtuig en liepen naar de voordeur van het ranchhuis.

Chipper kwam naar Mitch toe en zei:“Ik kan me echt niet voorstellen dat zij familie zijn van jou en Mr Cartwright.”

“Ik ook niet. Het kan nog gezellig worden als die twee blijven logeren”, antwoordde Mitch sarcastisch.

Intussen waren Patricia en Peggy al in het ranchhuis. Ben, die in zijn kantoor aan het werk was, stopte meteen met werken toen Hop Sing de voordeur opendeed. De rancher was verbaasd én verrast toen hij zijn schoonzus en nichtje zag binnenkomen.

“Welkom op de Ponderosa”, zei Ben direct.

“Ik weet niet of wij ons wel welkom moeten voelen op je ranch. Je kleinzoon gooide een bal vlak langs mijn hoofd. Het scheelde maar een millimeter en ik was geraakt”, antwoordde Patricia.

“Mitch is nu eenmaal wat wild. Hij is nog jong maar deed het vast niet met opzet”, zei Ben die het wel amusant vond.

“Hij heeft wel zijn excuses gemaakt maar meende er volgens mij niets van”, zei Peggy.

“Als hij zijn excuses ergens voor maakt dan meent hij dat ook”, reageerde Ben direct.

Buiten gaf Chipper de rechterhandschoen terug aan Mitch en ging naar huis.

Mitch zelf ging het ranchhuis in waar Peggy tegen hem zei:“Ik zal jou tijdens onze vakantie hier wel even temmen.”

“Hoezo? Ben je soms dierentemmer van beroep?”, vroeg de jongen verbaasd.

“Nee, ik bedoel ermee dat ik jou zal leren hoe je andere mensen en dan vooral oudere familieleden met respect behandelt. Die grote mond van je zal je heel snel dicht houden”, zei Peggy.

Mitch keek verbaasd naar zijn opa maar zei niets. De jongen voelde aan dat er iets gaande was.

Ben nam hem apart en zei:“Mitch, deze dames blijven hier met vakantie. Gedraag je dus zoveel mogelijk. Bovendien moet ik drie weken weg voor zaken.”

“Het is dus weer supergezellig hier op de ranch”, zei Mitch uit zijn humeur.

Hij kon niet tegen plotselinge veranderingen in zijn directe omgeving en reageerde daar opvallend fel op. De Cartwrights wisten dat en hielden daar zoveel mogelijk rekening mee. Mitch pakte zijn honkbalspullen en ging zwijgend naar zijn kamer.

“Waar heb je hem in vredesnaam vandaan gehaald?”, vroeg Patricia aan Ben.

“Hij is de zoon van Adam”, antwoordde de rancher.

“Hij lijkt meer op een straatjoch”, vond Patricia.

“Hij is gewoon graag de hele dag buiten en als het aan hem lag ook de hele nacht”, zei Ben.

Peggy ging ondertussen de koffers naar boven brengen. Hierbij liep ze Mitch omver zodat deze van de trap afviel en zijn rechterpols bezeerde. Het was nog altijd niet genezen nadat Mitch hem had gebroken.

“Mitch, gaat het?”, vroeg Ben direct.

“Mijn pols doet weer zeer”, zei de jongen.

“Hou hem maar onder de pomp en laat Hop Sing er naar kijken”, zei de rancher.

Dat deed Mitch meteen. Terwijl Hop Sing de pols van Mitch behandelde kwamen de andere Cartwrights thuis. Ook zij waren zeer verbaasd om Patricia en Peggy te zien. Peggy was twee jaar jonger dan Hoss maar had totaal geen gevoel voor humor. Ze had iets weg van een strenge onderwijzeres, waar ze zich dan ook naar gedroeg. Patricia bekeek haar drie neven maar zei niets. Toen hoorde men een luide geeuw. Cody was wakker geworden en zijn gewoonte was om dat te laten horen met een luide geeuw. Mitch kwam uit de keuken gerend en kwam zo terecht bij zijn hond. Het dier gaf de jongen een lik in zijn gezicht van herkenning. Mitch nam Cody mee naar buiten om met hem te gaan lopen.

“Wat een smerig beest”, zei Patricia minachtend.

“Hij is van Mitch en ze zijn dol op elkaar”, zei Ben.

Hij merkte dat zijn schoonzus niet gecharmeerd was van zijn kinderen, kleinzoon en hond. De rancher ging zijn koffer uit zijn slaapkamer halen om naar San Francisco te gaan.

“Hoe lang blijven jullie hier?”, vroeg Little Joe aan zijn tante.

“Ons voornemen is om hier zes weken te verblijven”, was het antwoord van Patricia.

Dit bericht vond geen van de broers leuk. Ze wisten dat vrouwen nooit lang op de ranch bleven en hoopten dat hun tante en nicht heel vlug zouden vertrekken.

Ben kwam beneden en vroeg:“Adam, ga je mee?”

Deze knikte en ging de wagen klaarmaken.

Buiten zag Mitch dat Adam bezig was met de wagen en liep met Cody naar hem toe.

“Ga je opa wegbrengen naar het station?”, vroeg de jongen.

“Ja, ga je mee met Cody?”, vroeg Adam.

Mitch knikte en ging de riem van zijn hond halen. Cody bleef netjes bij Adam zitten. De hond was gek op iedereen maar het meest op Mitch.

Mitch kwam net binnen om de riem te pakken toen Ben afscheid van iedereen nam.

“Mitch, ga je mee met ons?”, vroeg zijn opa.

“Ja en Cody ook. Daarom kwam ik zijn riem halen”, antwoordde de jongen.

Ze liepen naar buiten waar Adam Cody al in de wagen had gezet. Hij tilde zijn zoon ook in de wagen.

Mitch deed Cody de riem om en zei:“Liggen Cody.”

De hond deed dat meteen. Ben en Adam klommen op de bok nadat de koffer ook in de wagen was gelegd. Hierna verliet men de ranch.

Bij het station van Virginia City aangekomen klommen de Cartwrights van de wagen af. Mitch hield de riem van Cody kort. De hond keek nieuwsgierig om zich heen. Adam hield Mitch in de gaten want het was redelijk druk op het perron. Ben kocht zijn treinkaartje en voegde zich daarna bij zijn zoon en kleinzoon. Cody zat bij hen.

“Opa, moet u nou echt weg?”, vroeg Mitch toen de trein in zicht kwam.

“Ja knul. Dat moet echt. Maar papa zal voor je zorgen zolang ik weg ben. Hij is nu de baas in huis”, zei Ben.

“En tante Patricia dan?”, vroeg zijn kleinzoon met tranen in zijn ogen.

“Ze logeert alleen maar op de ranch met haar dochter. Je laat Cody maar gewoon bij je op de kamer slapen zoals elke nacht”, legde de rancher uit.

Mitch knikte en veegde zijn ogen droog.

“Let op je broers en vooral op deze rakker”, zei Ben voordat hij de trein nam.

Adam knikte en pakte de hand van zijn zoon. Ze keken de trein na en gingen naar huis terug.

Op de ranch probeerden Hoss en Little Joe Patricia en Peggy te vermaken met soms wel erg sterke verhalen over de ranch. De dames konden het echter niet waarderen. Er was al een spanning in huis zonder de aanwezigheid van Mitch. En dat zou nog erger worden als de persoon in kwestie met Adam en Cody zou thuiskomen.

De spanning in huize Cartwright steeg ten top toen Hop Sing het avondeten op tafel had gezet. De jongens vielen aan op het heerlijke eten maar Patricia en Peggy niet. Patricia pakte het bord van Mitch en schepte voor hem op.

Het was echter zo weinig dat de jongen de opmerking maakte:“Dit is zo weinig dat een muis nog honger zal lijden als hij dit heeft gegeten.”

Adam, Hoss en Little Joe schoten in de lach maar Patricia verkocht haar achterneefje een flinke draai om zijn oren. De jongens waren meteen uitgelachen.

“Tante Patricia, Mitch schept altijd zelf op. Hij weet wanneer hij genoeg heeft”, zei Adam.

“Hij is nog veel te klein om dat te doen”, vond zijn tante.

“Ik ben al negen jaar”, protesteerde de jongen.

Hij deed nog wat op zijn bord en begon het toen leeg te maken. Cody zat zoals gewoonlijk naast hem te wachten op het laatste stukje vlees van de jongen.

De dames vonden de maaltijd zo smerig dat Peggy op besliste toon zei:“Vanaf morgen kook ik. Mijn kookkunsten zijn wijd en zijd beroemd.”

“Berucht zal je bedoelen”, reageerde Little Joe sarcastisch.

“Smoel houden Joe”, snauwde Peggy snibbig.

“Laten we nog maar even goed van dit heerlijke spul genieten voordat we vergiftigd worden door Peggy”, zei Mitch.

Zijn familieleden konden de opmerking wel waarderen maar zijn oudtante en achternicht niet. Het scheelde niet veel of Mitch had weer een draai om zijn oren gekregen.

“Mitch, morgen ga jij de hele dag aan je schoolwerk zitten onder mijn toezicht”, zei Peggy.

De jongen keek zijn vader en ooms aan maar zei niets.

“Mitchy heeft erg veel moeite met lezen en schrijven. Hij draait bovendien de letters en cijfers om”, zei Hoss.

“Ik zal hem dat wel afleren”, antwoordde zijn nicht.

“Morgen brengen op mijn fiets”, zei Mitch.

“Je hebt niet eens een fiets”, zei Adam.

“Jij ook niet”, reageerde zijn zoon.

“Eerst zal de kok moeten gaan zodat de keuken het domein van mijn dochter wordt”, zei Patricia vastbesloten.

Dit bericht viel niet alleen bij de Cartwrights verkeerd maar ook bij Hop Sing. Deze ging als een razende tekeer tegen haar in het Kantonees. Niemand verstond het maar zelfs Mitch begreep eruit dat het niet echt netjes was wat Hop Sing zei. Er werd dan ook niet om een vertaling gevraagd.

Na het gedwongen vertrek van Hop Sing was de sfeer in huis heel anders. De jongens zeiden niets meer tegen hun gasten. Ze vreesden voor hun gezondheid en welzijn zolang zij er waren.

Na het eten was Mitch met Cody nog wat buiten aan het spelen toen zijn vader ook een luchtje kwam scheppen.

“Papa, ik durf White Star en Caramel te verwedden dat Peggy totaal niet kan koken. Nu moeten we zeker omkomen van de honger?”, vroeg Mitch wat van streek.

“Ik hoop van niet maar opa heeft mij genoeg geld gegeven voor noodgevallen. Ik zorg zoals gewoonlijk voor jou en niet tante Patricia. Het enige probleem is dat wij al meerderjarig zijn en jij nog lang niet. Als er iets is zeg het ons dan meteen”, zei Adam.

Mitch knikte. Hij wist dat hij op zijn vader en ooms kon rekenen en dat ze er voor hem waren.

Toen de klok half zeven sloeg zei Patricia:“Mitch, het is bedtijd voor jou. Welterusten. Ik zie jou morgenochtend.”

“Moet ik nu al? Ik mag van papa altijd later”, protesteerde de jongen.

“Mitch gaat altijd om acht uur slapen dus nu ook”, zei Adam kalm.

“Niets mee te maken. Jij bent nog klein en kleine kinderen hebben hun slaap hard nodig. Ik ben nu de oudste in huis dus moet je naar mij luisteren. Ga maar vlug”, zei zijn oudtante erg streng.

“Het is nog licht dus ik kan onmogelijk in slaap komen”, zei Mitch als argument om langer op te mogen blijven.

Adam kende deze smoes allang en zei:“Dan lees je maar wat in bed.”

“Nee, dat mag niet want hij moet slapen in bed en niet lezen”, zei Patricia.

Peggy pakte hem bij de arm en sleurde hem naar de trap. Cody rende naar haar en begon te grommen. Adam greep in en draaide haar linkerarm om. Peggy begon hysterisch te gillen zodat ze Mitch wel los moest laten.

Little Joe fluisterde Hoss toe:“Ze gilt als een van onze varkens.”

“Nou beledig je wel onze varkens”, fluisterde Hoss.

Daar was Little Joe het ook mee eens.

Adam liet haar ook los en bekommerde zich om zijn zoon. Peggy had Mitch een paar blauwe plekken op zijn arm gegeven. Adam nam Mitch mee naar de keuken waar een biefstuk uit de koeling op de blauwe plekken werd gelegd. Cody was hen gevolgd en keek likkenbarend naar het stuk vlees. Vader en zoon vonden het wel een vermakelijk gezicht. Cody dacht natuurlijk dat het vlees voor hem bestemd was.

In de woonkamer zei Peggy:“Dat kind is gewoon teveel verwend. Jullie zijn daar ook schuldig aan.”

“Ga nou heel gauw een eind fietsen. Jullie kennen Mitch niet zoals hij gewoonlijk is. Wij kennen jullie niet eens”, was de reactie van Little Joe.

“Het is nooit te laat om elkaar te leren kenen”, vond Patricia.

De jongens waren het er duidelijk niet mee eens en zwegen. Ze gingen wel opvallend vroeg slapen. Dit deden ze om hun tante en nicht geen gezelschap te hoeven houden.

De volgende morgen vond er een nieuwe ramp plaats. Peggy had het ontbijt verzorgd. Zoals gewoonlijk hadden de jongens verwacht dat ze een uitgebreid ontbijt kregen. Maar dat was niet het geval. Peggy had voor Adam, Hoss en Little Joe drie boterhammen gerekend en voor Mitch twee exemplaren. Zo geniepig als ze was had ze voor haar moeder en zichzelf een gebakken eitje met spek gemaakt.

Toen de jongens aan tafel zaten zei Mitch:“Ik heb een aantal vragen.”

“Ga je gang”, zei Patricia.

“Waarom krijgen zij geen gebakken ei met spek en jullie wel?”, vroeg hij.

“Wij verdienen het”, zei Peggy.

“Ik begrijp niet waarom ik nu opeens brood voor ontbijt krijg en geen havermout”, zei de jongen daarna.

“Brood is heel goed voor kleine jongens zoals jij. Ik ga niet speciaal voor jou een kom havermout maken. Wie denk je wel dat ik ben? Gekke Peggy?”, vroeg ze snibbig.

Adam legde net op tijd zijn hand op de mond van Mitch want hij voelde een scherpe opmerking in de lucht hangen.

“Mitch lust geen brood in de ochtend. Hop Sing maakt altijd een kom havermout voor hem”, zei Little Joe.

Hoss maakte het nog erger door droog tegen zijn nicht te zeggen:“Ik vind het wel buitengewoon gemeen van je om eerst je soortgenoten te bakken en hem daarna op te eten.”

“Jij houdt je mond”, zei Adam direct tegen zijn zoon.

“Ik wilde helemaal niets zeggen”, zei Mitch met lachende ogen.

Hij liet expres zijn brood liggen en dronk alleen zijn glas melk leeg.

“Ik ga Cody uitlaten”, zei Mitch.

Hij stond op van tafel en ging met de hond het ranchhuis uit.

“Dat kind heeft nog heel wat manieren te leren”, zei Patricia beledigd.

“Jawel, maar niet van jullie. Ik ben nu de baas in huis en ik bepaal nog altijd hoe Mitch zich gedraagt en naar wie hij luistert”, reageerde Adam.

Hij keek zijn tante aan met een onbetrouwbare blik in zijn ogen.

Dit had ze niet verwacht en ze zei erg streng:“Adam Cartwright, onthoud wel dat ik ouder ben dan jij. Het kan me niet schelen hoe oud je bent maar je moet wel groot respect voor mij tonen!”

Adam zei niets meer en verliet ook de ontbijttafel. Hoss en Little Joe volgden hem al vlug.

Mitch ging met Cody zijn vader en ooms achterna naar de kudden. Hij had geen zin om thuis te blijven. Ze mochten hem toch niet.

Omdat ze geen van vieren hadden gegeten gaf Adam Mitch wat geld en zei:“Kid, rij naar de stad en ga voor dit geld belegde broodjes halen.”

“Goed. Ik ben al weg”, zei de jongen.

Hij keerde Caramel en reed naar Virginia City om de belegde broodjes te halen.

Na een lange poos kwam Mitch weer terug. De Cartwrights namen een lange lunchpauze om de broodjes naar binnen te werken.

“Dit smaakt beter dan het ontbijt van die theemuts”, zei Hoss.

“Prijs haar toch niet zo. Je beledigt de theemutsen”, reageerde Mitch droog.

Iedereen lachte.

Na het eten zei Adam:“Kid, breng Cody maar naar huis. We gaan straks de kudde bijeendrijven en daar kunnen we hem niet bij gebruiken. We wachten wel op je.”

Mitch deed dat meteen. Tot zijn grote opluchting waren Patricia en Peggy weg. De jongen liet de hond bij de open haard slapen omdat Cody daar altijd liep overdag. Hierna ging Mitch weer terug naar de kudde.

Bij haar thuiskomst zag Patricia dat Cody bij de open haard sliep. Ze besliste dat de hond maar buiten moest gaan slapen. Ze pakte hem bij de halsband en maakte hem wakker. Cody dacht dat ze met hem wilde spelen en begon te kwispelen tegen haar been.

“Ophouden rotbeest. Mee naar buiten jij. Honden horen buiten en niet binnen!”, zei ze streng.

Even later zette Patricia Cody buiten de deur. De jongens waren toch weg zodat ze het rustig kon doen. Het gevolg was wel dat ze de rest van de middag het gejank moest aanhoren.

De Cartwright jongens deden alles om het hun tante niet naar de zin te maken. Dat dit lukte merkte Peggy die avond.

Iedereen zat aan tafel toen Patricia zei:“Eerst gaan we mijn dochter Peggy bedanken die voor ons allemaal een heerlijke maaltijd heeft bereid. Peggy, onze dank is heel groot en ik weet zeker dat we heel erg zullen smullen van jouw kookkunsten.”

“Ik weet zeker van niet”, zei Mitch hardop.

Toen kreeg hij weer een draai om zijn oren.

Peggy zei: “We gaan heel gezond eten zolang ik kook.”

“Dat is geen gezond eten. Dat is konijnenvoer”, reageerde Little Joe droog.

Hoss zei:“Het spijt me maar ik heb geen trek meer. Trouwens, ik moet buiten nog het een en ander doen.”

“Ik help je wel”, zei Little Joe.

“Mitch, zullen we samen een eind gaan lopen met Cody?”, vroeg Adam die de hint begreep.

Daar was Mitch altijd wel voor te vinden. De jongens stonden op en verlieten het ranchhuis. Zodoende bleven de dames dus met het overigens aangebrande eten zitten.

Patricia deed steevast elke avond als ze naar bed ging de deur van de slaapkamer van Mitch dicht zodat de jongen in het donker lag. Hierdoor kon hij niet slapen. Zijn vader, opa en ooms wisten dat en hielden om die reden altijd de deur open.

Op een nacht werd Hoss wakker omdat hij bericht had gekregen dat zijn maag vulling moest hebben. Uiteraard gaf hij hier meteen gehoor aan. Met een lege maag kon de tweede zoon van Ben Cartwright écht niet slapen. Hoss stond op en ging zijn slaapkamer uit. Op de gang kwam hij langs de kamer van Mitch en zag hij dat de deur dicht was. Dit mocht nooit van Adam dus Hoss deed de deur open.

De jongen keek op en vroeg met een slaperige stem:“Ben jij dat oom Hoss?”

“Hoe raad je het zo?”, vroeg zijn oom terwijl hij de kamer binnenkwam en op bed ging zitten.

“Omdat jij de enige bent die ’s nachts eet. Ik hoor je zo vaak naar de keuken sluipen”, antwoordde de jongen.

Mitch ging wat dieper onder dekens liggen en vroeg:“Laat je de deur open?”

“Natuurlijk doe ik dat. Tante Patricia deed je deur expres dicht”, zei Hoss.

Hij dekte de jongen toe en ging naar de keuken om eindelijk zijn maag te vullen. Mitch viel in slaap voor een poosje. Maar ook zijn maag was leeg dus de jongste Cartwright stond op en volgde zijn grote oom naar de keuken. Hoss zat aan de keukentafel te eten toen zijn neefje binnenkwam.

“Kom je me gezelschap houden?”, vroeg Hoss uitnodigend.

Mitch knikte en smeerde een paar boterhammen.

“Ik hoop dat opa gauw weer terugkomt”, zei de jongen na vier boterhammen.

“Ik hoop het ook. Maar we redden het wel samen met papa en oom Joe”, zei Hoss.

Hij merkte dat Mitch Ben enorm miste. Na een halfuurtje gingen oom en neefje weer naar hun slaapkamers nadat ze de rommel opgeruimd hadden.

Op zondagmorgen zei Patricia tegen iedereen:“We gaan straks gezamenlijk naar de kerk.”

“Waarom?”, vroeg Little Joe verbaasd.

“Omdat de kerk niet naar ons toe komt”, antwoordde Mitch droog.

Dit leverde hem weer een oorveeg op. Hij stond op en verliet direct het ranchhuis.

Adam reageerde met:“Niemand zal mijn zoon slaan. Zelfs mijn bloedeigen tante niet!”

“Niets mee te maken”, zei zijn tante.

“Toevallig wel. Wij slaan hem nooit. Mitch weet dat en nu wordt het gedaan door u. U had nooit moeten komen met Peggy!”, gromde Adam.

Hij ging zijn zoon achterna. Hij vond Mitch in het slaaphuis bij de knechten.

“Adam, het is helemaal mis met Mitch. Hij zit stil in een hoekje en kijkt niemand aan”, zei Mike.

De oudste Cartwright jongen ging met de knecht mee.

Adam knielde neer bij zijn zoon en vroeg:“Gaat het kid?”

“Nee, laat dat rotmens opdonderen. Jij slaat me nooit en zij wel. Door haar kan ik ’s nachts niet slapen”, antwoordde de jongen overstuur.

Adam keek Mike en voorman Candy Canaday aan.

“Laat hem maar hier slapen terwijl jullie weg zijn. Wij passen wel op hem”, zei Candy.

Mitch ging op een leegstaand bed liggen en was meteen vertrokken.

“Het kind heeft sinds de komst van tante Patricia en Peggy geen oog dichtgedaan. Dat mens doet steeds zijn slaapkamerdeur dicht. Dan kan hij echt niet slapen”, zei Adam tegen Candy.

“Je weet dat hij op zondag hier veel is. De jongens helpen hem met opnieuw leren gooien en vangen”, zei de voorman.

Adam verliet het slaaphuis en liep naar de stal om zijn vos te zadelen want hij had geen zin om naar de kerk te gaan. Zijn jongere broers volgden al heel vlug zijn voorbeeld.

“Waar is Mitchy?”, vroeg Hoss fluisterend.

“In het slaaphuis. Hij is doodmoe. Mike en Candy passen op hem”, antwoordde Adam.

Vlug en stil leidden de broers hun paarden uit de stal en ze stegen op. Hierna gaven ze hun rijdieren vlug de sporen. In enkele seconden was er geen spoor van een Cartwright broer meer te zien.

In het ranchhuis zei Peggy:“Ik ga kijken waar de jongens blijven.”

Ze ging naar buiten en vroeg aan Jake:“Heb jij Mitch en/of Adam gezien?”

“Nee, ik heb ze geen van beiden sinds gisteren gezien”, loog de knecht tegen haar.

Ze geloofde hem niet en ging het slaaphuis in. Ineens zag ze Mitch liggen en ze vlóóg naar hem toe.

Peggy schudde haar neefje wakker en zei erg bits:“Jij gaat met moeder en mij mee naar de kerk!”

De jongen was nauwelijks wakker.

Candy zei:“Laat de jongen met rust. Hij heeft zijn slaap hard nodig.”

“Onzin. Het is gewoon een smoes om niet naar de kerk te gaan. Hij zal er nog wel van horen”, snauwde Peggy.

“Mitch gaat nooit naar de kerk. Onthoud ook dat hij erg graag gezien is op de Ponderosa”, reageerde Mike.

“Ik heb daar niets mee te maken”, zei Peggy en ze ging kwaad weg.

Ze begreep dat zelfs de knechten opkwamen voor Mitch. Maar toch zou ze Mitch te pakken nemen.

Door deze commotie was Patricia helemaal niet te spreken over haar neven en achterneefje. Ze ging daarom alleen maar met haar dochter naar de kerk.

Peggy zei onderweg:“Mitch luistert veel te veel naar Adam en zijn broers dan naar u. Dat hoort niet.”

“Nee, inderdaad niet. Mitch is teveel verwend door mijn zwager. Daar moet iets aan gedaan worden. Zodra we weer thuis zijn neem ik dat joch onder handen”, zei Patricia vastbesloten.

Bij de kudde zei Adam:“Ik weet zeker dat tante Patricia heel erg kwaad op ons zal zijn als we thuiskomen.”

“Ze moet steeds Mitchy hebben”, reageerde Hoss.

“Hij rekent op onze hulp dus wat staat ons te wachten?”, vroeg zijn oudere broer.

“Hem redden van deze tirannie”, antwoordde Little Joe.

Hij had er genoeg van om bevelen van zijn tante aan te horen. Niet dat hij ze opvolgde want daar was hij eigenzinnig genoeg voor. De broers gingen naar huis terug. Tot hun grote opluchting en blijdschap waren hun “geliefde” tante en nicht nog weg.

Adam ging het slaaphuis in en vroeg aan Candy:“Hoe is het met Mitch?”

“Peggy kwam vanmorgen om hem mee te nemen naar de kerk. Ze zal terugkomen om hem onder handen te nemen. Hij slaapt nog”, antwoordde de voorman.

Adam ging naar zijn zoon en maakte hem wakker.

“Mitch, ga eerst Cody uitlaten en daarna je huiswerk voor morgen afmaken”, zei zijn vader. De jongen stond op en wreef de slaap uit zijn ogen.

Na zijn hond uitgelaten te hebben begon Mitch aan zijn huiswerk. Hij deed dat altijd in het kantoor van zijn opa. Tegen twaalf uur kwamen zijn oudtante en achternicht thuis.

Cody begon luid te blaffen tegen hen.

“Smoel houden rot kreng”, zei Peggy.

Het moment er op gaf ze hem zo’n harde schop dat Cody tegen de open haard terechtkwam en zijn linkervoorpoot brak. Mitch zag dat en vlóóg naar zijn hond toe. Cody kermde van de pijn.

“Je bent zelf een vuil smerig rotkreng!”, gromde hij woest.

Hij stond op en rende naar de kast bij de voordeur waar de revolvers lagen. In een volgende seconde schoot hij Peggy in haar linkerarm.

Patricia sloeg haar achterneefje in het gezicht en zei:“Jij blijft hier totdat we terug zijn!”

Ze nam haar dochter mee naar dokter Paul Martin. Mitch ging bij zijn hond zitten en troostte hem zo goed mogelijk door hem te aaien. Wat later kwamen zijn vader en ooms binnen en ze gingen direct naar hem toe. Adam nam Mitch in zijn armen en de jongen begon langzaam te huilen.

“We laten zijn poot in het gips zetten net als jij toen jij pas geleden je pols brak”, zei de oudste Cartwright jongen.

Toen Mitch gekalmeerd was vertelde de jongen hoe het gebeurd was en wat hij bij Peggy had gedaan. Ondertussen maakten Hoss en Little Joe de wagen klaar voor gebruik. Door deze gebeurtenis konden de broers het bloed van Patricia en Peggy wel drinken.

In Virginia City liet Peggy zich meteen door Paul behandelen terwijl Patricia een bezoekje aan de deputy bracht.

“Ik eis dat je mijn achterneefje Mitch Cartwright arresteert wegens poging tot moord op mijn dochter Peggy. Hij schoot op haar terwijl ze hem niets had gedaan”, zei ze tegen Clem.

De deputy kende de jongen al veel langer en wist ook hoe hij in werkelijkheid was.

“Als Mitch uw dochter heeft neergeschoten, waarom heeft u hem dan niet meegenomen? Ik mag aannemen dat hij op de Ponderosa is”, zei Clem.

“De gezondheid van mijn dochter gaat voor op dat verwende rotjoch”, zei Patricia beledigd.

“Mitch schiet nooit iemand zomaar neer zonder een goede reden. Ik ga wel mee met jullie naar de ranch”, antwoordde de deputy.

Op het moment dat ze weg wilden gaan kwamen de andere Cartwrights de straat binnen rijden. Adam zag als eerste Patricia en Peggy praten met Clem en wist genoeg.

“Tante Patricia zal wel gezegd hebben dat Mitch in het gevang moet worden geplaatst. Clem kent de jongen al veel langer”, zei Little Joe.

Adam stopte eerst voor de praktijk van de dokter.

“Hoss, Mitch, jullie blijven bij Cody”, zei Adam.

Hoss sprong van de wagen af en tilde eerst zijn neefje ervan af en daarna pakte hij de hond.

“Kom Mitchy, dan gaan we Cody laten helpen”, zei Hoss.

Ze liepen naar de deur en Mitch deed hem open.

“Paul, we hebben hier een patiënt voor je”, zei Hoss luchtig.

De dokter keek op van de bezoekers maar meer van de patiënt.

Hoss legde Cody op de onderzoektafel en zei:“Peggy heeft hem en gebroken poot bezorgd.”

Paul onderzocht hem en zei:“Ik zal hem zetten en hij mag er niet te veel op lopen.”

“Cody wordt toch wel weer beter?”, vroeg Mitch ongerust.

“Natuurlijk wordt hij weer helemaal beter maar hij heeft veel rust nodig en hij mag in geen geval trap lopen”, antwoordde de dokter.

Intussen gingen Adam en Little Joe de confrontatie met Patricia en Peggy aan.

“Adam, Joe, waar zijn Hoss en Mitch?”, vroeg de deputy direct.

“Bij de dokter met Cody. Het gaat zeker over het feit dat hij op Peggy heeft geschoten? Is jou dan ook verteld dat zij zijn hond een gebroken poot heeft bezorgd?”, vroeg Adam op zijn beurt.

Clem keek verbaasd op en zei:“Dat is niet gebeurd. Ik maak er geen werk van. Tenminste niet wat Mitch gedaan heeft maar wel van wat Peggy op haar geweten heeft.”

“Waarom moet ik boeten voor iets wat ik niet gedaan heb?”, vroeg Peggy hysterisch.

“Mitch nam het gewoon op voor zijn hond. Wie schopt er nou tegen een hond waardoor hij zijn poot breekt?”, vroeg de deputy.

“Zij”, antwoordde Little Joe.

“Ik maak er een rapport van en dan horen jullie het nog wel. Wens Cody maar sterkte van mij”, zei Clem tegen de mannelijke Cartwrights.

Nu had je de poppen echt aan het dansen want Patricia en Peggy gingen zwijgend naar huis. Hun bloed had ondertussen het overbekende kookpunt bereikt. Onderweg naar de ranch verzon Peggy een plannetje om wraak te nemen op de jongste Cartwright.

Toen Hoss en Mitch met Cody bij Adam en Little Joe waren zei de jongste van het stel: “Papa, ik ga niet meer terug naar huis zolang zij daar is. Straks breekt ze nog meer behalve de poot van Cody.”

“Ik begrijp het. Maar Cody mag niet in een hotel verblijven zoals wij. Bovendien heeft hij nu rust nodig met zijn gebroken poot. Dat kan het beste thuis. Misschien mag hij wel in het slaaphuis”, zei Adam.

Met tegenzin gaf Mitch toe.

Ze kwamen te laat voor de lunch thuis maar daar gaf niemand wat om. Adam deed als eerste de voordeur open. Hoss legde Cody op zijn deken bij de open haard om hem te laten rusten.

“Wat moet die voddenbaal hier in huis?”, vroeg Peggy snauwerig.

“Je bedoelt jezelf?”, vroeg Mitch droog.

“Cody woont hier ook dus hij heeft net zo veel recht om binnen te zijn als wij. Door jou heeft hij nu een gebroken poot en jullie tweeën laten hem met rust. Ik sta écht niet in voor de eventuele gevolgen”, antwoordde Adam.

“Laat hem dan maar hier rusten. Peggy deed het per ongeluk”, zei Patricia.

“Dus wel”, zei Mitch.

“Mitch, jij gaat je huiswerk verder afmaken. Wij zijn bij de kudde”, zei Adam.

De jongen knikte.

Toen Adam, Hoss en Little Joe weg waren en Cody sliep nam Peggy Mitch onder handen.

“Geef je huiswerk hier. Dan zal ik het nakijken”, zei ze streng.

“Dat hoeft niet want papa kijkt het altijd na. Als hij weg is doet opa het”, zei Mitch.

“Ze zijn er geen van beiden dus doe ik het. Geef hier”, zei zijn achternicht streng.

Ze pakte het gewoon af en bekeek het. Mitch keek haar aan en vermoedde wat ze dacht en vond.

Ze zei tegen hem:“Je moet beter opletten hoe iets geschreven moet worden.”

“Dat doe ik al maar ik heb er gewoon moeite mee Als je me niet gelooft vraagt het dan maar aan papa. Hij helpt me altijd”, reageerde de jongen.

“Laat je vader erbuiten. Het gaat nu om jou. Ik zal je ervoor moeten straffen”, zei Peggy.

Ze nam hem mee naar de schuur waar Mitch zijn overhemd werd uitgerukt. Hierna pakte Peggy de zweep. Ze sloeg de rug van Mitch bont en blauw. Hij wilde schreeuwen maar Peggy snoerde hem de mond. Eindelijk hield ze op en ging ze lachend weg. Mitch lag op de grond en dacht:‘wat ben jij een grote achterbakse trut. Ze geloven me toch nooit! Ik vlucht weg.’ Hij deed zijn gescheurde overhemd aan en sloop de schuur uit. Hij pakte Caramel en steeg op. Het moment erop vloog hij weg.

Tegen etenstijd kwamen Adam, Hoss en Little Joe thuis. Ze vonden het al vreemd dat Mitch er niet was.

“Ga zitten jongens. Mijn dochter heeft weer een overheerlijke maaltijd voor ons gekookt”, zei Patricia.

De broers keken elkaar aan en Hoss zei fluisterend tegen Adam en Little Joe:“Dat zal wel weer niet te pruimen zijn.”

Sinds Hop Sing ontslagen was leden de mannelijke Cartwrights grote honger. Zo lekker als Hop Sing kookte, zo slecht deed Peggy het. Zelfs Hoss at haast niets.

Om de aandacht van het slechte brouwsel af te leiden vroeg Little Joe:“Waar is Mitch eigenlijk?”

“Ach, hij is ergens anders gaan eten. Hij is verstandiger dan wij”, reageerde Adam lachend.

“Adam, jouw zoontje is gewoon enorm dom. Hij kan niet eens de cijfers en letters goed schrijven. Ik heb hem daarvoor gestraft met de zweep”, zei Peggy triomfantelijk.

De broers keken elkaar geschokt aan.

Adam gromde tegen zijn nicht:“Ben je wel helemaal lekker? Niemand slaat mijn kind met een zweep!”

Zijn broers waren al naar buiten gegaan. Adam wilde ook naar buiten gaan maar Peggy zei:“Het eten is klaar om genuttigd te worden.”

“Barst maar met je vreten. Geef het maar aan de dieren. Of beter gezegd: doe het maar niet want dan gaan ze nog dood door jouw brouwsels!”, reageerde haar neef woest.

Hij sloeg de voordeur achter zich dicht nadat hij het jasje van Mitch had meegepakt.

Zwijgend gingen Adam, Hoss en Little Joe de jongste Cartwright zoeken. Ze wisten dat hij gewond en dus overstuur was.

“Joe, jij gaat naar Virginia City om te kijken of Mitch daar is. Stuur meteen een telegram naar pa en zet daarin “Kom terug wegens familieomstandigheden.” Hoss en ik zoeken hier naar de kid”, zei Adam.

Little Joe knikte en verliet zijn broers om naar Virginia city te gaan. De jongste Cartwright broer wist haast zeker dat zijn vader meteen de eerste beste trein naar huis zou nemen zodra hij dat telegram kreeg.

Ondertussen was Mitch al wat verder van zijn ouderlijk huis. Op een gegeven moment werd Caramel gestopt en de jongen steeg af. Hij ging zitten en begon opnieuw zachtjes te huilen. Niet alleen werd de pijn steeds erger maar nu begon Mitch het tot overmaat van ramp ook nog eens behoorlijk koud te krijgen. Plotseling hoorde hij twee bekende stemmen. Hij keek op en zag Adam en Hoss.

“Mitchy, wat is er in hemelsnaam met jou gebeurd?”, vroeg Hoss die het eerste bij zijn neefje was.

Hortend en stotend hoorden Adam en Hoss wat er gebeurd was. Daarna liet Mitch zijn rug zien. Beide broers vloekten binnensmonds.

“Kom maar mee met ons. Zolang tante Patricia en nicht Peggy daar zijn komen wij niet meer op de Ponderosa”, zei Adam.

“Ik heb het zo koud”, zei Mitch terwijl hij zijn ogen droogde.

“Doe eerst je jasje aan”, zei zijn vader.

Dat deed de jongen. Hierna steeg men op hun paarden en reden ze naar Virginia City.

Little Joe had bij aankomst in de stad het telegram verzonden en daarna gezocht naar zijn neefje. Maar niemand had Mitch gezien. Little Joe begon zich ernstige zorgen te maken. Hij hoopte dat zijn broers meer succes hadden.

Na korte tijd reden Adam, Hoss en Mitch Virginia City binnen. Ze zagen Cochise bij het International House staan.

“Ik ga met Mitch bij Doc langs. Jij gaat Little Joe zoeken”, stelde Adam voor.

Hoss knikte. Adam en Mitch stegen af en gingen langs bij de geneesheer van Virginia City die Mitch en zijn familie zeer goed kende.

Paul Martin verzorgde de jongste Cartwright met zalf en zei:“Adam, laat je zoon rusten”.

“Dat zal gebeuren Paul. Kom mee kid”, zei Adam.

Langzaam liep Mitch mee met zijn vader. Buiten begon de jongen weer te huilen want nu pas realiseerde Mitch zich pas echt goed wat er met hem gedaan was. Adam nam hem in zijn armen en liet hem uithuilen. Toen kwamen Hoss en Little Joe eraan. De broers keken Adam aan en wisten genoeg.

“We gaan eerst eten en daarna slapen”, zei Adam toen Mitch gekalmeerd was.

Ze liepen naar een goed restaurant om te gaan eten.

Op de ranch zaten Patricia en Peggy samen aan het avondeten. Beiden waren niet te spreken over Mitch en hoe de anderen hem koesterden.

“Mijn zwager verwent hem gewoon veel te veel. Bovendien weten zijn zoons en kleinzoon jouw uitstekende kookkunst niet te waarderen”, zei Patricia.

“Ach, ze weten gewoon niet wat ze missen. Niemand kan zo goed koken als ik”, zei Peggy verwaand.

Ze mocht haar neven en achterneefje totaal niet wat andersom ook het geval was.

Heel toevallig was Ben Cartwright in de buurt van het telegramkantoor in San Francisco. Toen de rancher het telegram las bedacht hij zich geen moment en ging hij naar zijn hotelkamer. Vlug pakte Ben zijn koffer en vertrok hij met de eerste beste trein naar Virginia City. Hij was doodongerust geworden. Vooral doordat er in het telegram het woord “familieomstandigheden” stond.

Na hun avondmaal ging Mitch slapen en Adam paste op hem. Hoss en Little Joe gingen Ben opwachten op het station.

“Hoe zal pa reageren als hij hoort en ziet wat Peggy bij Mitch heeft gedaan?”, vroeg Little Joe.

“Woest. Je weet dat Mitchy zijn oogappel is. Wie aan hem komt…… Je weet het wel”, zei Hoss.

Zijn jongere broer knikte. Het was al aardig koud en donker aan het worden.

De broers zaten half te slapen op het station toen de trein aankwam.

Little Joe stootte Hoss aan en zei:“Hoss, wakker worden. De trein komt eraan.”

Nu waren ze allebei klaarwakker. Ze stonden op en liepen naar de trein. Algauw zagen ze hun vader komen.

Ben vroeg zijn zoons:“Wat is er hier gaande?”

“Nicht Peggy heeft Cody een gebroken poot bezorgd en de rug van Mitch bewerkt met een zweep. Hij liep weg maar we vonden hem. Hop Sing is ontslagen door tante Patricia. Peggy kookt nu maar dat is niet te vreten. Zelfs de varkens lusten het niet. We slapen in het International House. Adam en Mitch zijn er al”, legde Little Joe uit.

Ben zuchtte diep en vroeg:“Hoe is het met Mitch?”

“Behoorlijk van streek. We kregen hem met moeite naar bed”, zei Hoss.

“Dat laatste is normaal bij hem”, reageerde zijn vader terwijl ze naar het hotel liepen.

In hun hotelkamer zei Mitch:“Mijn rug doet pijn. Ik kan er niet van slapen.”

“Opa kan elk moment komen. Dan komt alles goed”, zei Adam.

“Ik hoop het”, zei zijn zoon moedeloos.

Toen ging de deur open en de overige Cartwrights kwamen binnen.

Ben ging meteen naar zijn kleinzoon en vroeg:“Hoe voel jij je knul?”

“Mijn rug doet pijn van de zweepslagen”, zei Mitch zachtjes.

De rancher bekeek de gewonde rug en kon niet geloven dat zijn nichtje zoiets kon doen. Hij was tevens geschokt omdat ze Cody had verwond.

“Probeer maar wat te slapen. Je hebt het hard nodig”, zei Ben.

“Blijven u en papa hier bij mij op de kamer slapen?”, vroeg de jongen.

De rancher knikte. Hij dekte Mitch voorzichtig toe.

Tegen zijn zoons zei Ben:“Wij gaan ook slapen. Morgen regelen we alles op onze manier.”

Spoedig waren alle Cartwrights aan het slapen.

De volgende morgen gingen de Cartwrights naar de ranch. Voor het eerst sinds dagen hadden de jongens een stevig ontbijt achter de kiezen.

Onderweg vroeg Adam nieuwsgierig:“Wat gaat u tegen tante Patricia zeggen?”

“Ik ga haar flink de waarheid vertellen. Daarna kan ze met de noorderzon vertrekken en Peggy ook”, antwoordde Ben.

Mitch zei droog:“Dat kun je niet maken tegenover de noorderzon. Die verdient het gezelschap van tante Patricia en Peggy niet.”

De rancher zuchtte en wilde iets terug zeggen maar wist niets te bedenken.

Na een poosje reed het vijftal het bekende erf op.

Niemand zei een woord totdat Peggy naar buiten kwam en verrast zei:“Welkom oom Ben. Welkom thuis. Het ontbijt is gereed.”

“Jij en je moeder pakken onmiddellijk je koffers om weg te gaan”, zei de rancher meteen.

Hij liep haar bijna omver om naar binnen te gaan.

Adam pakte Peggy beet en gromde:“Nu gaan we jou onder handen nemen. Hoe durf jij mijn geliefde zoon te mishandelen? Je bent gewoon compleet gestoord.”

Hierna kreeg Peggy een harde duw zodat ze op de veranda viel.

“Je hebt toch niet de veranda beschadigd? Dan zal je pa horen”, zei Hoss zonder blikken of blozen.

Adam, Little Joe en Mitch vonden het wel een leuke opmerking. Maar Peggy kon hun bloed nu echt wel drinken.

In de woonkamer vroeg Patricia verbaasd:“Wat doe jij nu al terug? Ik dacht dat je nog een week of twee zou wegblijven. Dat was toch de bedoeling? Er is toch niets ernstigs gebeurd?”

Ben zei woest:“Hoe haal jij het in je botte kop om Hop Sing te ontslaan, Cody te laten verwonden en mijn kleinzoon te laten mishandelen door je dochter? Ik eis dat je nu je koffers pakt en voorgoed opdondert met je dochter!”

“Mitch maakte gewoon expres fouten in zijn schoolwerk. Peggy strafte hem daarvoor. Je zoons zorgden ervoor dat wij ons hier niet welkom voelden. Ik herinner me Adam als een kleine lieve jongen maar daar is ook niets meer van over gebleven”, zei Patricia ook kwaad.

“De laatste keer dat je Adam zag was toen hij drie jaar oud was. Lazer nu maar op want dan kan de rust weer terug keren”, gromde de rancher.

Dat hielp want in nog geen uur tijd waren Patricia en Peggy voorgoed vertrokken.

Nadat de dames Cartwright waren vertrokken zat men op de Ponderosa nog zonder kok.

“Ik ga Hop Sing overhalen om terug te komen. Mijn koffer staat ook nog in het International House”, zei Ben na de slecht gemaakte koffie.

“Mag ik mee opa?”, vroeg Mitch direct.

Ben keek Adam aan en deze knikte. Ze stonden op en gingen weg.

Ben hoopte dat zijn trouwe kok terug zou komen.Want anders zat hij met een heel groot probleem. Geen van de mannen kon koken en de eetlust van de Cartwrights was altijd erg groot. Met name die van Hoss.

“Opa, wat doen we als Hop Sing niet terug wil komen?”, vroeg Mitch halverwege.

“Daar heb ik nog niet aan gedacht. Maar ik denk dat hij wel terugkomt als hij jou ziet”, antwoordde de rancher.

In Virginia City reden Ben en Mitch de Chinese wijk in om hun trouwe kok te zoeken. Ze hadden hem al spoedig gevonden.

“Sterkte opa”, fluisterde Mitch Ben toe.

“Ga jij maar wat met die kinderen spelen”, zei Ben.

“Nog een tip: vertel dat oom Hoss vel over been is door het gemis van zijn heerlijke maaltijden. Dan komt hij vast en zeker terug”, adviseerde de jongen.

Toen ging hij naar een groepje Chinese kinderen die hem kenden en wel eens met hem speelden.

“Mitch met ons meespelen?”, vroeg Lee Sing.

De jonge Cartwright knikte en ving een bal op een mooie manier.

Ben vroeg aan Hop Sing:“Zou je alsjeblieft terug willen komen op de Ponderosa?”

“Niet zolang schoonzus en nichtje daar zijn”, antwoordde de kok.

“Ik heb ze weggestuurd heden ochtend omdat Peggy Mitch en Cody had mishandeld. De jongens zijn sterk vermagerd en zelfs Hoss is vel over been. Ze missen je heerlijke maaltijden”, zei de rancher met een stalen blik.

Dit gaf de doorslag want Hop Sing zei:“Hop Sing over een halfuurtje gereed om naar ranch te gaan.”

“Goed. Ik wacht hier op je over een halfuurtje”, zei Ben opgelucht.

Hij ging zijn koffer uit het hotel ophalen en de rekening betalen.

Toen Ben Hop Sing ophaalde bleef Mitch achter.

“Ik stuur je vader wel om je later op te halen zodat je voor donker thuisbent”, zei de rancher tegen zijn kleinzoon.

Mitch vond het best. De jongen was nu gerustgesteld omdat alles weer was zoals het behoorde te zijn op de Ponderosa.

THE END

RETURN TO LIBRARY